Denken, doen en voelen.

Hoe verhouden deze drie zich ten opzichte van elkaar?
Doe je dingen omdat je eerst iets denkt?
Of omdat je iets voelt?
Of is dat niet zo duidelijk uit elkaar te halen?

In oorsprong loopt ons voelen op het denken vooruit.
Het pure, primaire, lichamelijk voelen is sneller geregistreerd dan het denken bij kan houden, maar als het denken eenmaal aanstaat kan het voelen soms ook weer behoorlijk naar de achtergrond raken.

Je kan bijvoorbeeld een aardig gesprek met iemand aan het voeren zijn, maar als die ander jou plotseling aanraakt op een manier of plek die niet passend is bij jullie relatie tot elkaar, dan heeft die aanraking veel meer impact dan het gesprek.

Ook in een ruimte met nieuwe mensen heb je onbewust al een keuze gemaakt wie je wel of niet aanspreekt, nog zonder dat je wat weet van die ander. Je hebt dus een innerlijk weten, een soort gevoelsantenne die aanstaat en zijn werk doet; die aftast, aanvoelt en die maakt dat je bepaald gedrag (bijvoorbeeld de plek waar je gaat zitten) of gedachten hebt.

Je kunt allerlei aannames hebben, of in concepten denken, en die kunnen je gevoel en gedrag beïnvloeden of sturen.

Bij angststoornissen heeft iemand irreële (angst)gedachten ontwikkelt (wat nou als ik onderweg niet lekker wordt) wat maakt dat diegene misschien niet op pad gaat, minder ver weg gaat of wel gaat maar zich steeds op de hoede voelt waardoor de algehele staat van paraatheid omhoog gaat wat op zijn beurt weer een gespannen gevoel geeft en dat weer invloed heeft op de gedachten.

Belangrijk dus dat je leert en weet wat reële en irreëel gedachten en gevoelens zijn.

Hoe zie jij de samenhang tussen deze pijlers van het menselijk zijn?